„Skałki należą do najbardziej charakterystycznych elementów karkonoskiego krajobrazu. Występują głównie w granitowej części masywu, niezależnie od wysokości bezwzględnej. Spotykamy je zarówno na Pogórzu Karkonoskim, na spłaszczeniach w obrębie północnego stoku Grzbietu Śląskiego, jak i na wierzchołkach niektórych karkonoskich szczytów. Łącznie większych grup skalnych stwierdzono w Karkonoszach ponad 100, a najwyższe z nich osiągają 25-30 m wysokości. Te najbardziej okazałe, z daleka widoczne, o nierzadko fantazyjnych kształtach doczekały się własnych nazw, nawiązujących do ich wyglądu lub związanych z nimi ludowych podań. Wymieńmy chociażby Końskie Łby, Twarożnik, Słonecznik czy Pielgrzymy.” 
"Z daleka widoczne". Ale jak bardzo z daleka? 
„Słonecznik – jest jedną z najbardziej znanych skałek karkonoskich, widoczną z niemal całej
Kotliny Jeleniogórskiej.” (Piotr Migoń „Karkonosze – skały i krajobraz”)
Jak się wydaje – raz na kilka lat? - Słonecznik można zobaczyć z Wrocławia. Potrzebne są do tego dobrze ośnieżone Karkonosze (widać wtedy obiekty na zboczach, a nie tylko w linii grzbietu) i odpowiednie oświetlenie (rozsłonecznione góry i chmura szczelnie przykrywająca niebo między Wrocławiem a Karkonoszami). Zdjęcia wykonano w środku dnia – normalnie byłyby „pod słońce”.
